Dwa

            - Pa słońce.

            

           Zakończyłam połączenie, wciskając czerwoną słuchawkę. Przyjrzałam się uważnie swojej komórce. Uderzenie najmocniej poczuła klapka, która uparcie nie chciała się domknąć. Wrzuciłam telefon do torebki i spojrzałam na zegarek. Było już późno, a na dworze robiło się ciemno. Przez niecałą godzinę zdawałam relację Zuzi z dzisiejszego dnia, które było dla mnie istnym piekłem. Podniosłam się ze zniszczonej ławki i pomału kierowałam kroki w stronę swojego mieszkania. Olałam Wiktora i nie poczekałam na nich, miałam ich za przeproszeniem w dupie. Dzwonił do mnie kilka razy, ale nie miałam najmniejszej ochoty z nim gadać, a potem znowu widzieć się z jego paniusią. Dziewczyna po prostu działała mi na nerwy i nic na to nie mogłam poradzić.

Szłam wkurzona chodnikiem, myśląc o tej całej sytuacji. Z tych całych nerwów nie poczułam nawet jak zaczął kropić deszcz. Zanim się zorientowałam zaczęło dosłownie lać. Wyśmienicie. Przyśpieszyłam kroku, klnąc siarczyście. Do domu jeszcze jakieś dwadzieścia minut, a ja już byłam przemoknięta. Jednym zwinnym ruchem, otworzyłam drzwi i weszłam do jakiegoś lokalu. Szybko zorientowałam się, że jest to jakiś klub bądź dyskoteka. Pewnym krokiem skierowałam się do baru. Usiadłam na jednym z niewygodnych, wysokich, kręcących się krzeseł, od których zawsze bolał mnie tyłek. Zamówiłam piwo i zaczęłam rytmicznie stukać paznokciami o blat.

- Ja cię skądś znam.

Usłyszałam nad swoim uchem znajomy mi już głos. Podskoczyłam ze strachu, chwiejąc się na tym kurewskim krześle. Najprawdopodobniej, gdyby nie refleks Amerykanina wywinęłabym zjawiskowego orła. Widząc jego skoncentrowany wyraz twarzy, który najwyraźniej starał sobie przypomnieć moją buźkę, wyciągnęłam z lekka uszkodzonego Samsunga i położyłam na blacie. Po chwili pacnął się z otwartej ręki w czoło, robiąc typowego facepalma.

- Ale z ciebie niezdara.

Pokiwał z politowaniem głową i zaczął się śmiać. Ze mnie oczywiście. Jego atak śmiechu trwał dziesięć minut. Nic tylko się załamać. W tym wypadku postanowiłam użyć ciężkiej artylerii – mojego spojrzenia. Nie tylko potrafiło zabijać, ale i strzelać laserami. Czad, co nie?

- Skończyłeś ? - zapytałam, a barman postawił przede mną kufel.

Chyba faktycznie skończył. Jego mina spoważniała i zapadła cisza. Wziął głęboki wdech na uspokojenie i po chwili zapytał:

- Czemu jesteś taka mokra, złośnico?

Przymknęłam oczy na kila sekund i przywaliłam czołem o blat.

- Wyszłam spod prysznica, kurwa. – burknęłam, biorąc łyk piwa. – Pierońsko pada na dworze jakbyś nie zauważył.

Po chwili dotarło do mnie, że moje włosy jak zwykle pod wpływem wody zaczęły się kręcić jak oszalałe i pewnie wyglądają jak jedna wielka sterta siana. Schowałam twarz w dłoniach, marząc o teleportacji.

- Paul.

Podniosłam wzrok i ze zdziwieniem spojrzałam na wyciągniętą dłoń Lotmana, który szeroko uśmiechał się w moją stronę. Moja mała dłoń wręcz utonęła w jego uścisku.

- Lidia to bardzo ładne imię. – stwierdził i uśmiechnął się uroczo.

- Nienawidzę go. – zrobiłam kwaśną minę.

Od dzieciństwa miałam wrażenie, że rodzice pokarali mnie imieniem prababki za mój okropny charakterek.

- A to dlaczego ?

Znów ten uśmiech. Wywróciłam oczami, słysząc pytanie przyjmującego. Nie wiem dlaczego, ale jego optymizm mnie dobijał.

- Po prostu go nie lubię i już. – wzruszyłam ramionami.

- Zbyt szybko się do niego uprzedziłaś, jest bardzo oryginalne.

- Skoro tak uważasz. – mruknęłam. – W każdym bądź razie dzięki.

Ucięłam szybko dyskusję na temat „piękności” mojego imienia. Po chwili spojrzałam przez ramię Paula i dostrzegłam pozostałych Resoviaków. Nie sposób było ich zauważyć, głośno bawili się przy stole do bilarda w towarzystwie napoi alkoholowych.

- Opijacie zwycięstwo? Nieźle się zabawiacie. – zachichotałam.

- No wiesz, każda okazja jest dobra. – odpowiedział z cwaniackim uśmieszkiem. – A ty co świętujesz ?

- Najcudowniejszy dzień ever. – odparłam z ironią. – Zgaduj dalej.

- Relaks po ciężkim dniu ?

Fakt, ciężki to on był, cholernie. Ale postanowiłam zrobić Lotmana w bambuko.

- Pudło. Czekam na klienta. – powiedziałam z powagą. Jego mina była bezcenna. Zrekompensowała mi wszystkie trudy dzisiejszego dnia. Zaśmiałam się cicho, widząc jak pobladł ze zdziwienia i rozchylił usta.

- Żartuję przecież. – uśmiechnęłam się.

Odetchnął z ulgą i wybuchnął śmiechem. Po chwili stwierdził, że pewnie mam z niego niezły ubaw. Co za spostrzegawczość.

- Nie wyglądasz na taką…- mruknął.

Momentalnie na myśl przyszła mi Lasencja. Uśmiechnęłam się pod nosem. Paul przyglądał mi się zdezorientowany, kiedy ktoś wykrzyczał jego nazwisko.

- Idź świętować. – zachęciłam go.

Tak naprawdę byłam bardzo zmęczona i najchętniej poszłabym do domu.

- Możemy świętować razem.

Ta perspektywa nie napawała mnie optymizmem. Widząc jego tajemniczy uśmiech i błysk w oku domyśliłam się do czego zmierza.

- O nie…. – jęknęłam.

Po chwili poczułam na sobie spojrzenia kilkunastu par oczu. Najchętniej zapadłabym się pod ziemię. Wyrwałam rękę z uścisku Lotmana i spojrzałam na niego z wściekłością. Uśmiech nie schodził mu z twarzy i to mnie doprowadzało do szaleństwa.

- Cicho do cholery !

Po tym okrzyku Amerykanina wszystkie głosy ucichły. Zapanowała taka cisza, że byłam w stanie usłyszeć dudniący deszcz na zewnątrz.

- Dziękuję. To jest Lidka. –powiedział i wyszczerzył się w moją stronę. Popukałam się w czoło, spoglądając na niego, co wywołało salwę śmiechu u pozostałych.

- Hej wszystkim. – odparłam nieśmiało.

Po chwili usłyszałam głośne, chóralne "cześć" .  Wykrzywiłam usta w coś co miało przypominać uśmiech.

- Miło cię poznać Lidzia! – odparł wesoło Igła i przyciągnął mnie do siebie ramieniem – Piter polej. – kiwnął na środkowego.

- Najlepiej poznaje się przy wódce. – odparł z radością libero.

Niby miałam nie pić, ale wszystkie postanowienia szlag trafił. Najpierw jeden kieliszek, potem drugi, trzeci, … siódmy. A potem urwał się film. Brawo Dąbrowska
____________

Mamy dwójeczkę ! Tak naprawdę nie spodziewałam się  tylu komentarzy, dlatego chcę wszystkim podziękować za każde napisane słowo pod tamtym rozdziałem. Podoba mi się tu, cholernie. Tak wciągnęłam się w to pisanie i czytanie blogów, że za każdym razem tracę poczucie czasu. Mam z tego frajdę i to nic, że kartkówka z chemii poszła się pieprzyć. 

Słoneczko moje nareszcie jesteś ! Tęskniłam...